шорымық

зат. жерг. Томар, түбір, кеспелтек, кесінді; шормақ. Ол есікті қымтап жапты да, қайың ш о р ы м ы ғ ы н жақындатып, пешке қақтала келіп отырды (Қ.Ысқақ, Тұйық, 65). Есік алдында бір ат байлаулы тұр. Оның бергі жағында ш о р ы м ы қ үстінде шоңқиып томардай жуан біреу отыр (Ә.Асқаров, Таңд., 284). Рахметқажы тас сүйреткендей аяғын ауыр басып, қиралаң қағып, былайғы бір ш о р ы м ы қ қ а қонжия кетті (Бұл да, 361).